من می نویسم

زندگی بر لبان من مهر خاموشی زد و اکنون تنها انگشتانم توان چکاندن آخرین لکه های احساس را بر حجم سفید کاغذ دارند...

من می نویسم

زندگی بر لبان من مهر خاموشی زد و اکنون تنها انگشتانم توان چکاندن آخرین لکه های احساس را بر حجم سفید کاغذ دارند...


هنوز هم گاهی صدای قدم هایت را در کوچه پس کوچه‌های ذهنم می شنوم.


گمشده


چیزی در درون من گم شده است،

شاید یک تکه شعر...


تنهایی



تنهایی یعنی اینکه دنبال کسی بگردی تا یه فنجون چای با هم بخورید!



دخترانه


روزی می رسد که دلخوشی های زندگی ات خیلی کوچک می شود،

مثل نوشیدن چای در لیوان خانه پدری

و یک حس زیبای زیرپوستی

که گمان می کنی هنوز همان دخترک شادی هستی

که گلهای باغچه به صدای خنده هایت عاشق بودند

اردیبهشت


اردیبهشت است و من می خواهم دوباره

      "عاشقی"

                        کنم،


پروانه ای را در آغوش بگیرم

بر گلبرگ غنچه ها بوسه زنم

و چشم در چشم دخترکی بدوزم

که صورت معصومش، اطلسی های باغچه را به غزلخوانی واداشته...


پ.ن: بقول دوستی قدیمی: اردیبهشت ماه عاشقی های بی ملاحظه است!

مستاصل


دیگر هیچ وقت برای آینده ام برنامه نمی ریزم،

چون همیشه برنامه، آینده ام را بهم میریزد.



پ.ن 1:حالم از این روزهای بی هدف که زیر آفتاب داغ، کش می آیند بهم می خورد.

پ.ن 2: نبودن همیشه دلیل بر خوب بودن نیست!

باز پاییز



این روزها عجیب شبیه روزهای رفتن توست...